Silvia Avallone – Donker hart
Uitgeverij: De Bezige Bij, 2024
€ 24,99
vertaling door Pieter van der Drift en Manon Smits
Te koop in de boekenwinkel en bij Bol
Een verhaal over schuld en onschuld.
Beide kunnen even zwaar vallen en bepalend worden voor hoe je bent – hoe je wordt – hoe je leeft. Silvia Avallone beschrijft op een knappe en indringende manier wat er omgaat in de hoofden van de twee hoofdpersonen Emilia en Bruno. De ene draagt een schuld, die zo groot is dat ze er niet over kan denken, laat staan erover praten. De ander heeft zijn ouders op zeer jonge leeftijd verloren aan een ongeluk en is feitelijk aan z’n lot overgelaten. Dit verlies is te groot voor hem. Hij is blijven leven, zijn ouders niet. Beiden ontmoeten elkaar in een bijna leeg gehucht dat alleen te voet te bereiken is; een klim te voet door een dicht bos van circa een half uur. Bruno is weggevlucht uit zijn studiestad Turijn. Terug naar de roots van zijn ouders. Emilia komt er jaren later op zoek naar rust, anonimiteit. Naar het huis van haar overleden tante. Weg van de confrontatie.
In het Piemonte ten noorden van Oropa en Biella
Een eerder boek van Avallone (Marina Bellezza uit 2014) is ook gesitueerd in dit deel van Piemonte ten noorden van Oropa en Biella. Dergelijke verzamelingen van uit stenen opgebouwde en dicht op elkaar staande huizen tref je nog steeds in de bergen aan de west- en noordkant van Piemonte. Gehuchten, die alleen te voet te bereiken zijn en de laatste jaren beetje bij beetje worden opgeknapt om in de zomer als vakantiehuis te gebruiken. Op zonnige dagen ziet het er lieflijk en schilderachtig uit. De bergen zijn dan aangenaam. Het licht gefilterd door de bomen is er prachtig. De zon heerlijk warm. Het leven in dergelijke gehuchten was in de andere jaargetijden vroeger echter hard. Koud en vochtig zodra de zon het liet afweten en de regen of sneeuw en wind het voor het zeggen hadden. Armoede, onwetendheid, achterdocht. Een plek voor geharde mensen. Een dergelijk gehucht is de achtergrond van ‘Donker hart’.
Invloeden op de ontwikkeling
In Donker hart vraag Avallone ook aandacht voor de omstandigheden in jeugdgevangenissen en de uitzichtloosheid om los te komen van de reden waarvoor de jonge meisjes opgesloten zitten. Zij breekt een lans voor onderwijs als kans om te breken met een uitzichtloze thuissituatie, maar dat het zo weinigen maar lukt.
Daarnaast stipt zij de invloed van ouders op de ontwikkeling van hun kinderen aan. In dit boek heeft de moeder van Emilia te hoge verwachtingen van haar en sterft ook nog eens op jonge leeftijd. Emilia’s vader blijft haar ondanks het afwerende en puberale reageren van zijn dochter, onvoorwaardelijk steunen. En dat maakte voor Emilia het verschil.
Het boek gaat ook over het krijgen van een tweede kans na een ernstig misdrijf. Hoe lang mag een straf duren? Mag je daarna weer gaan leven? De schrijfster heeft langere tijd meegelopen in een jeugdgevangenis en kent deze en zijn jonge bewoners dus van zeer nabij.
In één adem uitlezen
Het boek werkt met twee vertellers, Emilia en Bruno, en de scenes wisselen veel, soms teveel. Daarom is dat opletten tijdens het lezen. Het lijkt erop dat de schrijfster daarmee het getroebleerde van haar hoofdpersonen wil benadrukken. Haar intense en invoelbare manier van schrijven, maakt dat je meeleeft met de hoofdpersonen. Heel langzaam ontrafelt het verhaal zich. Beetje bij beetje geeft het boek het geheim prijs. Het is een boek dat je in een adem uit wilt lezen.
Voor Donker hart heeft Silvia Avallone de Premio Viareggio gekregen.
